પિપાવાવ શિપયાર્ડમાં પાંચ વર્ષ…

મેં પિપાવાવ ડિફેન્સ એન્ડ ઑફશોર એન્જીનીયરીંગ કંપની લિમિટેડ (જૂનું નામ પિપાવાવ શિપયાર્ડ લિમિટેડ, પ્રેમથી પી.એસ.એલ.) માં નોકરીના પાંચ વર્ષ 29 ઓગસ્ટે પૂરા કર્યા.

એક સમય હતો (કોલેજના મિત્રોને ખાસ યાદ હશે) જ્યારે મને સતત એવા મહેણા મારવામાં આવતા કે ‘તું ક્યાંય ટકીને રહેવાનો નથી’, ‘ક્યાંક હવે એડજસ્ટ થઈ જા.’, ‘અધ્યારૂનો દસ હજાર સેલેરી છે….’ અને પછી હસીને કહેતા ‘પર એનમ…’ કારણ કે 2001 માં મારો પહેલો પગાર હતો 800 રૂપિયા.

એ લોકો ખોટા પણ નહોતા, અને કહેવાનો તેમને પૂરેપૂરો હક હતો. એમના મહેણાં પાછળ હતી મારા માટેની, મારી કારકિર્દી માટેની તેમની ચિંતા. ભૂજની ડી.પી.ઈ.પી ની પંદર દિવસની નોકરી, વડોદરા – અમદાવાદ એક્સપ્રેસ હાઈવે પર આઠ દિવસ, દિલ્હીમાં એક વર્ષ એસ્ટિમેશન અને ટેન્ડરિંગની નોકરી કે વડોદરામાં જીઓટેકનીકલ ડિઝાઈન એન્જીનીયરની સવા વર્ષની નોકરી જેવા ટૂંકા ગાળાના અનેક કારનામા મારે નામ બોલતા હતા, પણ દરેક જગ્યાએ મને કાંઈક ને કાંઈક ખટક્યું. ક્યાંક કશુંય કામ નહોતું (જેના પ્રતાપે મારો નેટ સાથે પ્રગાઢ પરિચય થયો) તો ક્યાંક ખૂબ કામ અને જવાબદારી પણ કોઈ સત્તા નહીં, ક્યાંક નકરું રાજકારણ, ક્યાંક નેતાઓની દાદાગીરી અને લુખ્ખાગીરી તો ક્યાંક જબ્બર કરપ્શન….. જવા દો એ બધી નઠારી વાતો…

મને યાદ છે સ્કોટ વિલ્સનમાં નોકરીનો 2006, 17 જુલાઈનો એ દિવસ જ્યારે હું વહેલી સવારે રાજુલા પહોંચેલો  ત્યાં આવીને તરત એક ગાડી, એક સરસ વેલફર્નિશ્ડ ટી.વી, ફ્રિજ, વોશિંગ મશીન, બેડશીટ, ટોવેલ, રસોડા સાથેનું ગેસ્ટ હાઉસ, રસોઈયો, માળી અને ખૂબ બધી જવાબદારીઓ એક સાથે મળી, સાથે મળી ટેકનીકલી ચાર નવાસવા સિવિલ એન્જીનીયરોને ટ્રેઈન કરીને અને કુલ સાત જણના સ્ટાફ સાથે પીપાવાવની જેટ્ટી કન્સલ્ટન્ટ તરીકે દોઢ વર્ષમાં બનાવવાની જવાબદારી, પણ એક વિદેશી કંપનીના વિદેશી બોસ સાથે મને બીજા કોઈ પણ ઉપરી કરતા સારું ફાવ્યું, ટેકનીકલી એ અમારા જેવા જ – પણ મેનેજમેન્ટ ડી.એન.એમાં મળેલ હશે, એટલે મને એટલી સત્તા પણ મળી કે સાઈટ આખી કંટ્રોલ કરી શકું, મહત્વના નિર્ણય લઈ શકું અને છતાંય નવું શીખી શકું. દિવસના ચૌદથી સોળ કલાક (ક્યારેક સળંગ અડતાલીસ કલાક કે તેથીય વધુ સાઈટ પર સતત) પણ… કોઈ ઉસ મૌજકો જાને…

વર્ષ 2006ના 17 જુલાઈના રોજ જ્યારે પીપાવાવમાં પહેલી વાર પગ મૂક્યો ત્યારથી આ જગ્યાનું મને ઘેલું લાગ્યું છે, અને એ હજુ યથાવત છે. દોઢ વર્ષમાં એ જેટ્ટી પૂરી કરી અને સ્કોટ વિલ્સન તરફથી ઓરિસ્સાના ધામરા પોર્ટ પર એથીય મોટી પોઝીશન અને સારા પેકેજ સાથે જવાની ઓફર મળી. પણ એ સાથે પીપાવાવ પોર્ટની પડોશમાં જ પીપાવાવના મૂળ સ્વપ્નદ્રષ્ટા, વિકાસકાર એવા શ્રી નિખિલભાઈ ગાંધીના તથા તેમના નાનાભાઈ શ્રી ભાવેશભાઈ ગાંધીના સાહસરૂપ આ કંપની શરૂ થઈ રહી હતી. તેમાં કંપનીના ટેકનીકલ ડાયરેક્ટર સ્વ. શ્રી દીક્ષીત સાહેબને મળવાનું થયું, અમદાવાદની અમારી સાકાર – 2 ની ઓફિસે પાંચ મિનિટનો નાનકડો ઈન્ટર્વ્યુ થયો અને હું પીપાવાવ શિપયાર્ડમાં જોડાઈ ગયો.

એ દરમ્યાનમાં મેં રિલાયન્સ પોર્ટ એન્ડ ટર્મિનલ તથા ટાટા એન્જીનીયરીંગ કન્સલ્ટન્સીની ઓફર / નોકરીઓ નકારી. ભારતના સૌથી મોટા અને વિશ્વના ત્રીજા એવા ડ્રાય ડોકના નિર્માણ, છ કિલોમીટરનો રસ્તો, માર્ગમાં એક મોટો પુલ અને અનેક કલવર્ટ (નાળા), જેટ્ટી, ઓફશોર યાર્ડ જેવા અનેક કામની જવાબદારી એક પછી એક મને આપવામાં આવી, એ કરવાની ક્ષમતા દેખાડવાનો અવસર મને મળ્યો અને મેં મારાથી શક્ય એટલી પૂરી શિસ્ત અને લગનથી એ નિભાવ્યો છે. પણ એ સફળતામાં મને અહીં મળેલ સ્વતંત્રતાનો ફાળો નાનોસૂનો નથી, મારા પર મૂકાયેલ વિશ્વાસ એના પાયામાં છે. સિનિયર એન્જીનીયરથી ડેપ્યુટી મેનેજરની અહીંની સફર સરસ રહી છે… વધી રહી છે.

એક વ્યક્તિ તરીકે આગળ આવવું એ એક એન્જીનીયર તરીકે આગળ વધવા કરતા મારા માટે વધુ અગત્યનું હતું. પીપાવાવ આવ્યો ત્યારે એ નક્કી કરીને આવેલો કે મારી જાતને સાબિત કરવા જે હદ સુધી જવું પડે એ જવું, પણ હવે પાછા નથી ફરવું.

મરીન કન્સ્ટ્રક્શનના સાડા છ વર્ષના આ અનુભવે એ ક્ષેત્રના અધધધ ટેકનીકલ જ્ઞાન અને ક્વચિત જ મળે એવી ઈન્ફ્રાસ્ટ્રક્ચર ડેવલપમેન્ટની વિવિધતાઓ સાથે, નાણાંકીય સદ્ધરતા સહિત, ખૂબ દોસ્તો અને વિશાળ હ્રદયના સહકર્મચારીઓ – સિનિયર મેનેજમેન્ટ સહિત ઘણુંય આપ્યું છે, અને એ માટે કોઈનોય આભાર માનીને તેમણે મારા પર મૂકેલા વિશ્વાસને હું નાનો કરવા નથી માંગતો.

પીપાવાવ મારા માટે એક વળગણ છે, અને આવનારા પ્રોજેક્ટ અને ભવિષ્યને જોતા હજુ અહીં વર્ષો કાઢવા મળશે એ વાતનો ખૂબ આનંદ પણ ખરો ! વિશ્વનો સૌથી મોટો અને મહાકાય ડ્રાયડોક બનાવવાનો અમારો ધ્યેય શરૂ થવામાં છે…

દસ વર્ષની કારકિર્દીમાં પાંચ વર્ષ એક જ કંપનીમાં પૂરા કર્યા છે, સંતોષ સહિત, સ્મિત સહિત…. કોલેજના મિત્રો… સાંભળો છો?